Podobnie jak w przypadku podaży firmy, tak i podaż gałęzi może być z definicji długo-, średnio- albo krótko-okresowa. Tak więc sytuacja na rynku, a co za tym idzie równowaga też może być zależna od długości okresu. Tu określenia długości będą miały nieco inne znaczenie.

Znów nie ma tu precyzyjnej definicji długości okresu. Generalnie im krótszy okres, tym większa liczba czynników ustalona, co wpływa na postać funkcji podaży – im dłuższy okres, tym bardziej zmienna; ponadto z upływem czasu może pojawiać się coraz więcej kopii dobrze prosperującej firmy, natomiast coraz więcej firm mających straty upada. W naszych rozważaniach przyjmiemy następujący podział:

przez bardzo krótki okres będziemy rozumieć taki, w którym wszystkie czynniki ustalone, a więc produkcja ustalona;

krótki okres – pewna część czynników produkcji ustalona, zbiór F ustalony – nie powstają ani nie upadają firmy, firmy mogą produkować nawet przy ujemnym zysku, jeśli z utargu pokrywają przynajmniej koszty zmienne;

średni okres – wszystkie czynniki produkcji zmienne, istnieje tylko koszt stały istnienia firmy, zbiór F ustalony, firmy produkują tylko jeśli zysk nieujemny (zakładamy że produkują też przy zysku 0);

długi okres – wszystko zmienne; powstają kopie firmy przynoszącej zysk dodatni, upadają firmy przynoszące stratę.

Zakładamy, że wszystkie rozważane funkcje są gładkie, funkcje kosztów są wypukłe, koszty krańcowe dążą do nieskończoności przy produkcji dążącej do nieskończoności, koszty przeciętne i koszty przeciętne zmienne mają kształt litery U.

Jak to działa w rzeczywistości, czyli coś w rodzaju dowodu:

Niech f firma taka, że minj∈F⁡miny>0⁡cj⁢yy=min⁡cf⁢yy i to minimum jest przyjmowane dla y=y*.

Jeśli p>p*, to z czasem pojawiają się kopie firmy f, bo osiąga ona dodatnie zyski i największe ze wszystkich firm, ale popyt się nie zmienił, więc cena musi spaść, gdyż inaczej producenci zostaliby z towarem. Jeśli natomiast p<p*, to wszystkie firmy przynoszą stratę. W długim okresie część z nich zaprzestanie produkcji i rozwiąże się, a więc przy tym samym popycie spadnie podaż. Stąd cena musi wzrosnąć, gdyż konsumenci są skłonni zapłacić więcej, byle tylko dostać brakujące dobro.

Czyli w długim okresie to funkcja produkcji najlepszej technologii (a dokładniej jej funkcja kosztów) determinuje cenę równowagi min⁡cf⁢yyy≥0, każda z firm będzie produkować Argminy≥0cf⁢yy, gdzie f – firma stosująca najlepszą technologię, a firm będzie tyle by zaspokoić popyt.

W bardzo krótkim okresie przeciwnie – jedynie popyt determinuje równowagę (bo podaż ustalona). Ma to miejsce w sytuacji, gdy przy ustalonej produkcji następuje tzw. szok popytowy: pozytywny, czyli skokowe, nieprzewidziane zwiększenie popytu (np. miasto zostaje zamknięte z powodu epidemii lub oblężenia i ludzie zaczynają w panice kupować żywność; do niewielkiego miasta sprowadzają się imigranci itp.) lub negatywny (jak np. informacja o wściekłych krowach na rynku wołowiny). Jeżeli jest dokładnie Q towaru na rynku, to ustali się cena p, taka że di⁢p=Q (w bardzo krótkim okresie funkcja podaży jest na wykresie pionowa – znów uwaga na osie).

Im dłuższy okres, tym krzywa podaży jest bardziej płaska, coraz mniejszy wpływ na cenę ma popyt. Najpierw już istniejące firmy zwiększają lub zmniejszają zatrudnienie kolejnych czynników, które stały się zmienne. Potem powstają nowe firmy albo upadają istniejące. Z czasem cena wróci do poprzedniej ceny równowagi długookresowej, przy tej samej produkcji pojedynczych firm, jedynie przy większej ilości firm.

Co jeśli konkurencja nie jest doskonała: np mamy licencje (za które trzeba zapłacić) na taksówki, sprzedaż alkoholu albo administracyjne utrudnienia w konkurencji (np. urzędnik oczekuje łapówki)?

Każda firma patrzy, czy opłaca jej się wejść na rynek. Nawet jeśli zysk jest dodatni to może nie wystarczyć na pokrycie kosztu wejścia na rynek. Wówczas firmy, które już są na rynku mogą mieć wysokie zyski nawet w długim okresie – możemy je określić jako ekonomiczną ”rentę z bycia pierwszym”. Jeśli jakaś firma zdecyduje się sprzedać swoją licencję, to za cenę przynajmniej równą zdyskontowanemu strumieniowi przyszłych dochodów (przy założeniu doskonałego rynku kredytów i doskonałej informacji), a wchodząca firma nie da więcej.