Zagadnienia

3. Wierzchołki i krawędzie

3.1. Wierzchołki i krawędzie

Definicja 3.1

Niech T\in\mathbb{R}^{{n}} będzie niepustym podzbiorem. Relatywnym wnętrzem zbioru T nazywamy podzbiór rint(T)=\{ p\in T\,|\,\exists _{{\varepsilon>0}}\, K(p,\varepsilon)\cap af(T)\subset T\}.

Pojęcie relatywnego wnętrza jest praktyczniejsze przy badaniu wielościanów niż zwykłe wnętrze. Np. relatywnym wnętrzem odcinka w przestrzeni trójwymiarowej jest odcinek otwarty mimo, że cały odcinek jest brzegiem.

Stwierdzenie 3.1

Jeżeli T jest niepustym podzbiorem wypukłym w \mathbb{R}^{n} to rint(T)\neq\emptyset.

Dowód zostawiamy czytelnikowi.

Zajmijmy się kluczowym lematem przy opisie ścian wielościanu.

Lemat 3.1

Niech p będzie punktem wielościanu

W=\left\{ x\in R^{{n}}\,|\,\alpha _{{i}}\bullet x\,\leq b_{{i}},\  1\leq i\leq t\right\}=\bigcap _{{\, i=1}}^{{\, t}}H_{i},

gdzie H_{i}=\left\{ x\in R^{{n}}\,|\,\alpha _{{i}}\bullet x\,\leq b_{{i}}\right\} S są półprzestrzeniami.

Dodatkowo zakładamy, że nierówności są tak ustawione by:

\alpha _{{i}}\bullet p\,=b_{{i}} dla 1\leq i\leq s;

\alpha _{{i}}\bullet p\,<b_{{i}} dla s<i\leq t;

Oznaczmy literą j liczbę n-rz\, A_{p} czyli wymiar przestrzeni rozwiązań układu jednorodnego opisanego macierzą A_{p},

gdzie A_{p}=\left[\begin{array}[]{c}\alpha _{{1}}\\
\alpha _{{2}}\\
...\\
\alpha _{{s}}\end{array}\right], jest podmacierzą macierzy opisującej W złożoną z pierwszych s wierszy macierzy opisującej W.

Wówczas:

1) S=W\cap\ \bigcap\limits _{{i\leq s}}H_{i}^{-} jest ścianą wymiaru j, zaś punkt p należy do jej relatywnego wnętrza.

2) Punkt p jest środkiem pewnej j - wymiarowej kuli zawartej w W.

3) Punkt p nie jest środkiem żadnej kuli j+1 - wymiarowej zawartej w W.

Niech V będzie zbiorem rozwiązań układu V=\left\{ x\in R^{{n}}\,|\,\alpha _{{i}}\bullet x\,=b_{{i}},\  1\leq i\leq s\right\}. Ponieważ p\in V i V jest zbiorem rozwiązań układu równań liniowych więc na mocy twierdzenia Kroneckera - Capelli'ego V jest przestrzenią afiniczną wymiaru n-rz(A_{p})=j. Zauważmy dodatkowo V=\bigcap\limits _{{i\leq s}}H_{i}\ \cap\ \bigcap\limits _{{i\leq s}}H_{i}^{-}.

Niech S_{i}=W\cap\partial H_{i}. Wówczas dla 1\leq i\leq s\  S_{i} są ścianami W zawierającymi punkt p zatem na mocy lematu 2.1 S jest ścianą wielościanu W. Ponadto S=W\cap\ \bigcap\limits _{{i\leq s}}H_{i}^{-}=\bigcap\limits _{{i\leq t}}H_{i}\ \cap\ \bigcap\limits _{{i\leq s}}H_{i}^{-}\subset\bigcap\limits _{{i\leq s}}H_{i}\ \cap\ \bigcap\limits _{{i\leq s}}H_{i}^{-}=V więc dim\, S\leq j.

Aby wykazać, że dim\, S=j i p\in rint\, S znajdziemy j-wymiarową kulę, zawartą w S o środku w punkcie p.

Niech \varepsilon _{i}=\rho(p\,;\partial H_{i}) będzie odległością punktu p od brzegu odpowiedniej półprzestrzeni. Niech \varepsilon=Min\{\varepsilon _{i}\,|\, s<i\leq t\}. Teraz K=K(p\,;\varepsilon)\cap V\subset W\cap V=S jest j-wymiarową kulą o środku p.

Niech B będzie kulą o środku p zawartą w wielościanie W. Wtedy \forall _{{i\leq s}}B\subset H_{i} oraz p\in\partial H_{i}. Na mocy lematu 2.2 B\subset\bigcap\limits _{{i\leq s}}\,\partial H_{i}=V. Stąd dim\  B\leq j.

Stwierdzenie 3.2

Niech S=W\cap\partial H będzie ścianą wielościanu W. Wówczas S=W\,\cap\  af(S).

Inkluzja S\subset W\cap af(S) jest oczywista.

Ponieważ S\subset\partial H i \partial H jest podprzestrzenią, więc af(S)\subset\partial H. Stąd W\cap af(S)\subset W\cap\partial H=S.

Lemat 3.2

Niech S będzie ścianą wielościanu W, zaś p jej punktem relatywnie wewnętrznym. Wówczas S=W\cap af\left(K\right), gdzie K\subset W jest kulą o środku w punkcie p, maksymalnego wymiaru.

Niech S=W\cap\partial H. Ponieważ p\in\partial H, więc K\subset W\cap\partial H=S. Stąd af(S)=af(K) i S=W\cap af(S)=W\cap af(K).

Lemat 3.3

Niech S będzie ścianą wielościanu W=\bigcap _{{\, i=1}}^{{\, t}}\, H_{i}, zaś p jej punktem relatywnie wewnętrznym.

Wówczas S=W\,\cap\bigcap\limits _{{\{ i|p\in\partial H_{i}\}}}\partial H_{i}=W\,\cap\bigcap\limits _{{\{ i|p\in H_{i}^{-}\}}}\  H_{i}^{-}.

Niech S=W\cap\partial H, dla pewnej półprzestrzeni H\supset W. Wówczas

W=H\cap\bigcap _{{\, i=1}}^{{\, t}}\  H_{i} i z dowodu poprzedniego lematu

S=W\cap\partial H\ \cap\ \bigcap\limits _{{p\in\partial H_{i}}}\ \partial H_{i}\ \subset W\cap\ \bigcap\limits _{{p\in\partial H_{i}}}\partial H_{i}=\overline{S}. Do dowodu S=\overline{S} wystarczy zauważyć, że S jest ścianą tego samego wymiaru co \overline{S}, gdyż każda kula o środku w p zawarta w \overline{S} jest zawarta w S.

Lemat 3.4

Niech W=\bigcap _{{\  i=1}}^{{\  t}}H_{i}\ \subset\mathbb{R}^{n} będzie wielościanem.

Jeżeli W\neq\bigcap _{{\  i=2}}^{{\  t}}H_{i} to W\cap\partial H_{1}\neq\emptyset.

Niech q\in\bigcap _{{i=2}}^{t}H_{i}\setminus W zaś p\in W. Oznaczmy przez q^{{\prime}} punkt przecięcia odcinka \overline{p\  q} z \partial H_{1}. Punkty p oraz q leżą po różnych stronach hiperpłaszczyzny \partial H_{1} więc punkt przecięcia odcinka \overline{p_{i}\  q} z \partial H_{1} należy do W.

Lemat 3.5

Niech W\in\mathbb{R}^{n} będzie wielościanem. Wówczas W jest podprzestrzenią afiniczną wtedy i tylko wtedy gdy W nie ma właściwych ścian ( to znaczy ścian różnych od W ).

\Rightarrow Niech W będzie przestrzenią afiniczną zaś S=W\cap\partial H ścianą. Wybierzmy dowolny punkt p\in S. Ponieważ p\in\  rint\, W więc istnieje kula K o środku w punkcie p rozpinająca W. Ale na mocy lematu 1.1 K\subset\partial H więc W=af(K)\subset\partial H i W=S.

\Leftarrow

a) Jeżeli W=\mathbb{R}^{n} to jest podprzestrzenią afiniczną.

b) Niech W=\bigcap _{{\, i=1}}^{{\, t}}H_{i} będzie opisem wielościanu W przy pomocy minimalnego zbioru półprzestrzeni. Na mocy lematu 3.4 zbiór S_{i}=W\cap\partial H_{i}\neq\emptyset dla każdego 1\leq i\leq t. Zatem są to ściany oraz W=S_{i}\subset\partial H_{j}. Otrzymujemy W\subset\bigcap _{{i=1}}^{t}\,\partial H_{i}\subset\bigcap _{{i=1}}^{t}\, H_{i}=W. Stąd W=\bigcap _{{i=1}}^{t}\,\partial H_{i} jest podprzestrzenią afiniczną.

Bezpośrednio z wniosku 2.1 i lematu 3.2 otrzymujemy:

Twierdzenie 3.1

Niech W=\bigcap _{{\, i=1}}^{{\, t}}\  H_{i}\ \subset\mathbb{R}^{n} będzie wielościanem zaś T podzbiorem \{ 1,2,3,...,t\}. Wówczas

1) S=\bigcap _{{\, i=1}}^{{\, t}}\  H_{i}\cap\bigcap _{{i\in T}}\  H_{i}^{-} jest ścianą lub zbiorem pustym.

2) Każda ściana S wielościanu W jest postaci S=\bigcap _{{\, i=1}}^{{\, t}}\  H_{i}\cap\bigcap\limits _{{\{ i\,|\, p\in H_{i}\}}}\, H_{i}^{-}, gdzie p jest dowolnie ustalonym punktem relatywnego wnętrza S.

Wniosek 3.1

Ściana ściany wielościanu jest ścianą.

Popatrzmy jak poprzednie lematy można zastosować do opisu wierzchołków.

Twierdzenie 3.2

Niech p będzie punktem wielościanu W\subset R^{n}, opisanego układem

\left\{ x\in R^{{n}}:\begin{array}[]{c}\alpha _{{1}}\bullet x\,\leq b_{{1}}\\
\alpha _{{2}}\bullet x\,\leq b_{{2}}\\
\cdots\\
\alpha _{{t}}\bullet x\,\leq b_{{t}}\end{array}\right..

Dodatkowo zakładamy, że równania są tak ustawione by:

\alpha _{{i}}\bullet p\,=b_{{i}} dla 1\leq i\leq s;

\alpha _{{i}}\bullet p\,<b_{{i}} dla s<i\leq t;

Wówczas równoważne są warunki:

1)  p jest wierzchołkiem wielościanu W.

2)  p nie jest środkiem odcinka zawartego w W.

2a)  p nie jest nietrywialną kombinacją wypukłą punktów z W.

3)  rząd macierzy A_{p}=n gdzie A_{p}=\left[\begin{array}[]{c}\alpha _{{1}}\\
\alpha _{{2}}\\
...\\
\alpha _{{s}}\end{array}\right], jest podmacierzą macierzy opisującej W złożoną z pierwszych s wierszy tej macierzy.

Implikacje 1)\Rightarrow 2)\Rightarrow 3)\Rightarrow 1) wynikają bezpośrednio z lematu 3.1.

Implikacja 2)\Rightarrow 2a) jest oczywista.

Dowód 2a)\Rightarrow 2). Niech p=\sum _{{i=1}}^{t}\, r_{i}p_{i} będzie nietrywialną kombinacją wypukłą punktów z W. To znaczy \forall _{i}\, r_{i}>0 i wszystkie punkty są różne. Wtedy p=r_{1}p_{1}+(1-r_{1})\sum _{{i=2}}^{t}\,\frac{r_{i}}{1-r_{1}}p_{i} należy do wnętrza odcinka o końcach p_{1} i \sum _{{i=2}}^{t}\,\frac{r_{i}}{1-r_{1}}p_{i}, a więc jest środkiem pewnego mniejszego odcinka zawartego w W.

Wniosek 3.2

Wielościan ma co najwyżej skończoną liczbę wierzchołków. Dokładniej: Jeżeli W jest wielościanem w R^{n} opisanym przez t półprzestrzeni, to W zawiera co najwyżej \left(\begin{array}[]{c}t\\
n\end{array}\right) wierzchołków.

Algorytm szukania wierzchołków.
Z nierówności opisujących wielościan wybieramy n liniowo
niezależnych. Zamieniamy je na równania i rozwiązujemy otrzymany
układ n równań.
Ponieważ równania są niezależne rozwiązanie jest jednoznaczne.
Jeżeli rozwiązanie spełnia pozostałe nierówności, to otrzymaliśmy
wierzchołek.

Procedurę tą możemy stosować \left(\begin{array}[]{c}t\\
n\end{array}\right) razy.

Analogicznie możemy opisywać krawędzie.

Twierdzenie 3.3

Niech p będzie punktem wielościanu W\subset R^{n}, opisanego układem:

\left\{\begin{array}[]{c}\alpha _{{1}}\bullet x\,\leq b_{{1}}\\
\alpha _{{2}}\bullet x\,\leq b_{{2}}\\
\cdots\\
\alpha _{{t}}\bullet x\,\leq b_{{t}}\end{array}\right..

Dodatkowo zakładamy, że równania są tak ustawione by:

\alpha _{{i}}\bullet p\,=b_{{i}} dla 1\leq i\leq s;

\alpha _{{i}}\bullet p\,<b_{{i}} dla s<i\leq t;

Wówczas równoważne są warunki:

1) p jest punktem wewnętrznym krawędzi wielościanu W. (\, p\in rint(W)\ )

2) p jest środkiem odcinka zawartego w W, ale nie jest środkiem koła ( kuli wymiaru 2 ) zawartego w W.

3) rząd macierzy A_{p}=n-1 gdzie A_{p}=\left[\begin{array}[]{c}\alpha _{{1}}\\
\alpha _{{2}}\\
...\\
\alpha _{{s}}\end{array}\right], jest podmacierzą macierzy opisującej W złożoną z pierwszych s wierszy tej macierzy.

Wniosek 3.3

Wielościan ma co najwyżej skończoną liczbę krawędzi. Dokładniej: Jeżeli W jest wielościanem w R^{n} opisanym przez t półprzestrzeni to W zawiera co najwyżej \left(\begin{array}[]{c}t\\
n-1\end{array}\right) krawędzi.

Algorytm szukania krawędzi.
Z nierówności opisujących wielościan wybieramy n-1 liniowo
niezależnych. Zamieniamy je na równania i rozwiązujemy otrzymany
układ n-1 równań.
Ponieważ równania są niezależne więc rozwiązaniem jest prosta, nazwijmy
ją l. Aby wyliczyć krawędź zawartą w otrzymanej prostej
przedstawiamy ją w postaci parametrycznej l=q+t\alpha,t\in\mathbb{R}.
Wstawiamy równanie prostej
do pozostałych nierówności i
otrzymujemy ograniczenia na t.

Procedurę tą możemy stosować \left(\begin{array}[]{c}t\\
n-1\end{array}\right) razy.

Algorytm szukania krawędzi wychodzących z wierzchołka .
Wypisujemy wszystkie nierówności, które punkt p spełnia jako
równości. Z tego zbioru wybieramy n-1 liniowo niezależnych i dalej postępujemy jak w
poprzednim algorytmie.
Twierdzenie 3.4

Niech \emptyset\neq W\subseteq R^{{n}}będzie wielościanem opisanym wzorem W= \left\{ x\in R^{{n}}\,|\, Ax^{T}\leq b\right\}.

Wówczas równoważne są warunki:

1)  W zawiera wierzchołek.

2)  rzA=n.

3)  W nie zawiera prostej.

1)\Rightarrow 2) wniosek z twierdzenia 3.2.

Dowód 2)\Rightarrow 3)

Przypuśćmy, że l=\left\{ p+r\alpha\,|\, r\in R\right\} jest prostą zawartą w wielościanie W, (p,\alpha\in R^{{n}}). Pokażemy, że prosta l jest zawarta w zbiorze rozwiązań układu równań liniowych o macierzy [A|b].

\forall _{{r\in R}}\quad A(p+r\alpha)\leq b

A=\overbrace{\left[\begin{array}[]{c}\alpha _{{1}}\\
\alpha _{{2}}\\
...\\
\alpha _{{t}}\end{array}\right]}^{n}\quad b=\left.\left[\begin{array}[]{c}b_{{1}}\\
b_{{2}}\\
...\\
b_{{t}}\end{array}\right]\right\} t

\forall _{{1\leq i\leq t}}\quad\alpha _{{i}}\bullet(p+r\alpha)\leq b_{{i}}

\alpha _{{i}}\bullet p\,+r\alpha _{{i}}\bullet\alpha\leq b_{{i}}

r(\alpha _{{i}}\bullet\alpha)\leq b_{{i}}-\alpha _{{i}}\bullet p

Zatem:

\forall _{{1\leq i\leq t}}\quad\forall _{{r\in R}}\quad r(\alpha _{{i}}\bullet\alpha)\leq b_{{i}}-\alpha _{{i}}\bullet p\,.

Ale \alpha _{{i}}\bullet\alpha>0\Rightarrow r\leq\frac{b_{{i}}-\alpha _{{i}}\bullet p\,}{\alpha _{{i}}\bullet\alpha}

\alpha _{{i}}\bullet\alpha<0\Rightarrow r\geq\frac{b_{{i}}-\alpha _{{i}}\bullet p\,}{\alpha _{{i}}\bullet\alpha}.

Co daje \alpha _{{i}}\bullet\alpha=0.

Stąd \alpha jest niezerowym rozwiązaniem jednorodnego układu równań liniowych A[y]=\theta.

Niech p+r\alpha\in l, wtedy A(p+r\alpha)=rA\alpha+Ap=\theta+b=b

Skoro wymiar przestrzeni rozwiązań jest \geq 1 więc na mocy twierdzenia Kroneckera - Capelli'ego rzA<n.

Sprzeczność.

3)\Rightarrow 1)

Niech S będzie ścianą wielościanu W najmniejszego wymiaru. Ponieważ każda ściana S jest ścianą W, więc S nie ma właściwych ścian, a zatem na mocy lematu 3.5 S jest przestrzenią afiniczną. Wielościan W nie zawiera prostej, więc S nie zawiera prostej. Stąd S ma wymiar 0 i jest wierzchołkiem.

Wniosek 3.4

Niech \emptyset\neq W_{{1}}\subset W_{{2}} będą wielościanami. Jeżeli W_{{2}} zawiera wierzchołek to W_{{1}} też zawiera wierzchołek.

W_{{2}} zawiera wierzchołek \Rightarrow W_{{2}} nie zawiera prostej \Rightarrow W_{{1}} nie zawiera prostej \Rightarrow W_{{1}} zawiera wierzchołek.

Wniosek 3.5

Niech \,\emptyset\neq W=\left\{ x\in R^{{n}}\,|\, Ax=b\  i\  x\geq 0\right\} będzie wielościanem.

Wtedy W zawiera wierzchołek.

W\subset W_{{2}} gdzie W_{{2}}=\left\{ x\in R^{{n}}\,|\, x\geq 0\right\}, czyli \ -x\leq 0

ale rz\left[\begin{array}[]{cccc}-1&0&\ldots&0\\
0&-1&\ldots&0\\
&\vdots&\ldots&\\
0&0&\ldots&-1\end{array}\right] =n

Stąd W_{{2}} zawiera wierzchołek, więc W_{{1}} też.

Twierdzenie 3.5

Niech W\subset\mathbb{R}^{{n}} będzie wielościanem z wierzchołkiem. Niech S będzie ścianą wielościanu W. Wówczas S ma wierzchołek i każdy wierzchołek S jest wierzchołkiem W.

S jest wielościanem więc na mocy poprzedniego wniosku zawiera wierzchołek. Przypuśćmy, że p jest wierzchołkiem S. Na mocy wniosku 3.1 p jest ścianą wielościanu W wymiaru 0, a więc wierzchołkiem.

Bezpośrednio stąd wynika.

Wniosek 3.6

Niech W\subset R^{{n}} będzie wielościanem z wierzchołkiem. Wtedy każda krawędź wielościanu W zawiera pewien wierzchołek W.

Zadania

Ćwiczenie 3.1

Niech W=\bigcap _{{\  i=1}}^{{\  t}}H_{i}\ \subset\mathbb{R}^{n} będzie wielościanem. Jeżeli W\neq\bigcap _{{\  i=2}}^{{\  t}}H_{i} to W\cap\partial H_{1} jest ścianą W wymiaru \geq\  dimW-1.

Ćwiczenie 3.2

Niech S będzie skończonym zbiorem punktów przestrzeni R^{n}. Pokazać, że zbiorem wierzchołków Conv\, S jest najmniejszy podzbiór T\subset S, taki że Conv\, T=Conv\, S.

Ćwiczenie 3.3

Pokazać, że jeżeli W\subset R^{n} jest wielościanem wymiaru k, to z każdego wierzchołka wychodzi co najmniej k krawędzi.

Treść automatycznie generowana z plików źródłowych LaTeXa za pomocą oprogramowania wykorzystującego LaTeXML.

Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.

Projekt współfinansowany przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego i przez Uniwersytet Warszawski.